Een man is hoogstens een rivaal, een vrouw altijd een tegenstander.

Of de meeste mensen al dan niet deugen weet ik niet. Wat ik wel weet is dat er maar heel weinig nodig is om hen niet te doen deugen.

De planeet heeft in een tijdbestek dat de mensheid zich zelfs niet kan inbeelden wel erger vandalen gezien dan de mens en zal ook ons weer wel overleven. Het concept zorg-dragen-voor-de-planeet kan je daarom meteen als morele drogreden wegzetten. Het enige waar de mensheid geen zorg voor lijkt te dragen is vreemd genoeg de mens zelf. Zelfs nu we overduidelijk de grens van het haalbare hebben bereikt met onze aantallen is er geen enkele rationele stem die durft te berde te brengen dat het tijd is voor een geboortestop. Is dat misschien omdat we, als puntje bij paaltje komt, als soort rationaliteit minder hoog in het vaandel dragen dan we beweren?

Er zijn mensen die zeggen dat ze nooit volwassen willen worden. Nu, volwassenwording is niet iets dat je kan willen. Je wordt het of je wordt het niet. Als een mogelijke definitie van volwassenheid het besef is dat het ware levensgeluk juist in de onvolmaaktheid ervan schuilt; net voordeel heeft bij die aangeboren incongruentie met het bestaan zelf; dan wil ik best volwassen worden.

Het hoeft niet te verbazen dat populisme in dit tijdsgewricht hoogtij viert. Het is het enige dat de huidige generatie politici kan verzinnen om de irrelevantie van de politiek om te keren. Een irrelevantie die de politieke klasse over zichzelf heeft afgeroepen doordat ze de intellectueel magerste, minst pientere en minst vooruitziende leden van hun gilde, de kneusjes als het ware, heeft gedelegeerd om de staatshuishouding te beheren.