Een persoonlijkheid is eigenlijk niet veel meer dan een keurig zelf afgebakend semantisch veld.

Men spreekt over - of moet dat zijn: men preekt - de post-waarheid. Dat is echter net de ware post-waarheid. De waarheid bestaat immers nog veilig en wel: als ik met voldoende kracht op iemands gezicht sla, mag die wat mij betreft gerust de waarheid ontkennen, blauwe plekken zullen niettemin zijn deel zijn.

Evenwel leven we nu wel in een tijd waarin letterlijk alles wordt kapot genuanceerd, te grondig wordt onderzocht, te lang wordt beschreven. Nu is waarheid, in de zin van opinie en mening, sinds de dageraad der mensheid altijd reeds een spel van affirmatie en negatie geweest. Wie meent dat dit iets nieuws is, is de geschiedenis van de laatste zesduizend jaar vergeten (hetgeen overigens gemakkelijk te geloven is in een tijd waarin de meeste mensen zich amper nog feiten van zes jaar geleden kunnen herinneren).

Het verschil met het huidige tijdperk is dat men heden ten dage schijnbaar nooit uitgepraat, nooit uitgediscuteerd raakt. Schijnbaar iedereen moet betrokken worden, mag zijn zegje doen, degene die zich het slechtst kan uitdrukken nog het meeste. En dus komt men steeds moeilijker tot een finale beslissing. En beslissing is nodig om vooruitgang te boeken. De in theorie volledige democratie is nu bijna bewaarheid. En dat resulteert in een bijna volledige stilstand.

We beslissen de dingen niet meer, maar laten de dingen voor ons beslissen. Dit alles uiteraard terwijl men bij hoog en laag beweert de dingen nog nooit zo vast in eigen handen genomen te hebben.

En dan weer het vermoeden dat uit deze mentaliteit vreemd genoeg iets moois, iets beters zou kunnen voortkomen als men maar de moed had om de zaken tot het uiterste door te denken en doen. Maar dat elke keer weer voor het uiterste punt in plaats van de sprong te wagen men laf wederom keert en zich veilig - ook wel een beetje laf - terug naar de oude normaliteit begeeft. Die dan niet meer blijkt te bestaan. De waarheid waar men ondanks alle blaten toch naar terug verlangt is een andere geworden.

Toch nog winst?

Nooit zo vaak de woorden angst zien voorbijkomen als in de laatste twee maanden. Om dan, wanneer de teugels gelost worden, vast te stellen dat het heel die tijd blijkbaar vooral de angst niet meer te kunnen shoppen geweest is.

Voorliefde voor vinyl als geluidsdrager heeft niks te maken met dat zogenaamd warme geluid (het klinkt inderdaad ook anders, maar of dat kwalitatief iets te betekenen heeft is irrelevant). Vinyl is de enige drager waarbij je de muziek ziet. Op vinyl is muziek begrensd, omdat je het beginpunt en het eindpunt ziet. De oneindigheid van het digitale mag dan fascinerend en mysterieus zijn, het is zoals alle eeuwigheid gewoon heel erg vervelend.