Regeren kan slechts op twee manieren.

De relatie tussen regerende en geregeerde kan zijn fundament vinden in een minstens redelijk open vertrouwensrelatie, waarbij de partijen elkaar wederzijdse toestemming vragen en verlenen, de een om te regeren, de ander om geregeerd te worden. Deze wederzijdse toestemming wordt op gestelde en regelmatige tijdstippen hernieuwd. De geregeerde kan bij elke nieuwe vraag daartoe van de regerende deze het recht ontnemen te regeren. Regerenden en geregeerden hebben dezelfde status en elke geregeerde kan in principe een regerende worden.

De relatie kan andersom gebaseerd zijn op een wederzijds wantrouwen, gefundeerd op het geloof (of op een andere morele wet) dat de regerende de geregeerden tegen elkaar moet beschermen (wegens het hieronder reeds geciteerde en ook hier toepasselijke: "because man is by nature evil, he therefore needs dominion") en dat, bijkomend, de regerende van beide partijen het beste weet hoe men de bescherming van de geregeerden gaat inrichten en organiseren. Het akkoord van de geregeerde is vanuit het standpunt van de regerende a priori verondersteld.

Gemeenzaam ben je geneigd de eerste positie links of liberaal te noemen, de tweede rechts. En dan kom je tot de merkwaardige - niet: onlogische - constatatie dat communisme duidelijk en Stalinisme overduidelijk de tweede positie innemen. 

Hoe contra-intuïtief (en, dat mag ondertussen duidelijk zijn: hoe tragisch ook) is het dan niet vast te stellen dat men, ondanks de altijd weer aanzwellende gezwollen retoriek van de tweede positie, vele malen zoveel discipline, moed en doorzettingskracht (en ook een flinke dosis geluk) nodig heeft om het eerste te doen werken. Daarmee vergeleken is mensen onderdrukken kinderspel.

"How long will social distancing last?"

Zouden ze bij de BBC de schier in het oog spuwende ironie van deze vraag inzien?

Wie de wereld immer enkel vanuit eigen standpunt bekijkt, zal er nooit in slagen vrede te hebben met het leven.

De essentie van de mens, het politieke dier (Aristoteles heeft altijd gelijk!, maar dit terzijde), is dat hij ten alle prijze de dingen - al wat niet politiek dier is - onder controle wil houden. In een crisis als de huidige zal je niemand zien komen vertellen dat de zaken niet ofwel onder controle zijn, ofwel bijna zeker spoedig weerom onder controle zullen zijn.

Dat controle en macht, hoewel subtiel in verschil, in hun effect haast identiek zijn hoef je, hoop ik, het kleinste kind niet uit te leggen.

Misschien is dat wel, bij omkering, de politiek van de toekomst: toegeven dat je de zaken niet onder controle hebt; samen bestaat met de andere dingen in plaats van die steeds weer naar je hand te willen zetten, zelfs als het hier een razendsnel om zich heen grijpende potentieel dodelijke ziekte als de huidige zou betreffen.

Het omgekeerde doen we nu en dat zal er op lange termijn toe leiden dat er behalve mensen op deze planeet niks meer leeft. We zullen de planeet leeg en plat gecontroleerd hebben. En reken maar dat we tegen die tijd de technologie zullen hebben ontwikkeld die maakt dat we dat kunstje op een andere planeet, en later planeten kunnen overdoen. (Dat de mensheid zich niet schaamt: het universum zelf is een feest van verspilling, van zich constant van ontstaan naar entropie bewegende materie en energie)

Dat de mensenmassa in tijden van nood beroep doet op zogenaamde experten en gezagsdragers om de problemen onder controle te krijgen en zich deemoedig neerlegt bij de opgelegde maatregelen (in dit geval, laten we dat niet vergeten, een verbod op basis menselijk gedrag) mag doen besluiten dat de massa politieke dieren steeds weer opnieuw iemand, het maakt als het er echt op aankomt volstrekt niet uit wie, de Leiding willen toevertrouwen ("because man is by nature evil, he therefore needs dominion").

Dat gebeurt uiteraard al op dagelijkse basis door het principe van afvaardiging: iemand wordt aangeduid of verkozen om te spreken voor andere iemand-en en veronderstelt wordt dat deze iemand de wil van alle andere iemand-en vertolkt. Ik alvast zie in welke absurde situatie van constant misverstaan en misverstand (en de daaraan gepaarde onmin, boosheid, woede en razernij) je uiteindelijk wel moet terechtkomen.

De geschiedenis van de mensheid is de geschiedenis van de grote illusie dat we de zaken onder controle hebben, terwijl we de dingen in feite, en dan ternauwernood, onder controle houden.    

Angelsaksische filosofie: een contradictio in adjecto.

Het meest intelligente commentaar ooit op Discogs: "Is het jullie al opgevallen dat Autechre geen muziek meer maakt?"

Mensen die zeggen dat ze "van het volk" zijn, hebben drie woorden nodig om niets te zeggen. Zelfs de zogenaamde elite beweert heden "van het volk" te zijn. Alsof het iets is om zich op te laten voorstaan. De laatste keer dat ik naar buiten gekeken heb, liep het daar nochtans vol met volk.

(Addendum 25 maart: Of hoe de realiteit je altijd weer in de staart bijt. Heden geen volk meer op straat.)