Less talking, more thinking.

“(...) the satisfactions of being undeceived and critical (and struggling always from the margins)”

Bevalt me prima, ondanks de donkere sluier die dat blijkbaar zou moeten impliceren.

"J'ai transformé, pour n'avoir pas à les résoudre, toutes mes difficultés pratiques en difficultés théoriques. Face à l'insoluble, je respire enfin..."

- Cioran

Macht! Trump! Racisme! Onrechtvaardigheid!

Nog steeds heeft men niet het nochtans zeer eenvoudige principe begrepen, dat hoe vaker men De Naam uitspreekt, hoe meer deze tot vlees zal worden, zich zal realiseren.

Niet zonder reden is de Naam van God onuitspreekbaar. 

Met mijn vertrouwdheid met de Amerikaanse ziel en de daaraan gepaarde verbazing dat zovelen dat maatschappijmodel hoog in het vaandel dragen, ben ik vandaag toch nog zeer verbaasd hoe snel het laagje beschaving en manieren van de gemiddelde blanke Amerikaan afbladdert nu zijn vanzelfsprekende privileges in vraag gesteld worden. Het is waarlijk de paranoia en wanhopige woestheid van het in het nauw gedreven wilde beest.

Je gaat allengs vermoeden dat men hier met het meest racistische volkje op de planeet te doen heeft. De Nederlander en de Vlaming, geen doetjes op dat gebied nochtans, komen zelfs niet in aanmerking om de concurrentie aan te vatten. Dit is geen déconfiture, maar pure, rauwe en onversneden waarheid. Je ziet dat ze niet anders zouden kunnen mocht hun leven op het spel staan (hetgeen misschien wel eens het geval zal blijken te zijn).

Met een Rusland dat zonder verpinken zichzelf officieel naar de dictatuur stemt en een China dat nauwelijks nog moeite doet om zelfs nog maar geciviliseerde normen te pretenderen, ziet het er verre van goed uit. Dat is geen cultuurpessimisme, maar harde realiteit.

De verf gaat eraf. Mooi om zien is dat zelden. Wie is er immers geïnteresseerd in de schets onder het schilderij?

De globetrottende kosmospoliet heeft in zijn kortzichtigheid al snel de neiging het publiek dat hij frequenteert tijdens zijn polyculturele feestjes als een afspiegeling te zien van de relaties in de socio-politieke realiteit. 

Een persoonlijkheid is eigenlijk niet veel meer dan een keurig zelf afgebakend semantisch veld.

Men spreekt over - of moet dat zijn: men preekt - de post-waarheid. Dat is echter net de ware post-waarheid. De waarheid bestaat immers nog veilig en wel: als ik met voldoende kracht op iemands gezicht sla, mag die wat mij betreft gerust de waarheid ontkennen, blauwe plekken zullen niettemin zijn deel zijn.

Evenwel leven we nu wel in een tijd waarin letterlijk alles wordt kapot genuanceerd, te grondig wordt onderzocht, te lang wordt beschreven. Nu is waarheid, in de zin van opinie en mening, sinds de dageraad der mensheid altijd reeds een spel van affirmatie en negatie geweest. Wie meent dat dit iets nieuws is, is de geschiedenis van de laatste zesduizend jaar vergeten (hetgeen overigens gemakkelijk te geloven is in een tijd waarin de meeste mensen zich amper nog feiten van zes jaar geleden kunnen herinneren).

Het verschil met het huidige tijdperk is dat men heden ten dage schijnbaar nooit uitgepraat, nooit uitgediscuteerd raakt. Schijnbaar iedereen moet betrokken worden, mag zijn zegje doen, degene die zich het slechtst kan uitdrukken nog het meeste. En dus komt men steeds moeilijker tot een finale beslissing. En beslissing is nodig om vooruitgang te boeken. De in theorie volledige democratie is nu bijna bewaarheid. En dat resulteert in een bijna volledige stilstand.

We beslissen de dingen niet meer, maar laten de dingen voor ons beslissen. Dit alles uiteraard terwijl men bij hoog en laag beweert de dingen nog nooit zo vast in eigen handen genomen te hebben.

En dan weer het vermoeden dat uit deze mentaliteit vreemd genoeg iets moois, iets beters zou kunnen voortkomen als men maar de moed had om de zaken tot het uiterste door te denken en doen. Maar dat elke keer weer voor het uiterste punt in plaats van de sprong te wagen men laf wederom keert en zich veilig - ook wel een beetje laf - terug naar de oude normaliteit begeeft. Die dan niet meer blijkt te bestaan. De waarheid waar men ondanks alle blaten toch naar terug verlangt is een andere geworden.

Toch nog winst?

Nooit zo vaak de woorden angst zien voorbijkomen als in de laatste twee maanden. Om dan, wanneer de teugels gelost worden, vast te stellen dat het heel die tijd blijkbaar vooral de angst niet meer te kunnen shoppen geweest is.

Voorliefde voor vinyl als geluidsdrager heeft niks te maken met dat zogenaamd warme geluid (het klinkt inderdaad ook anders, maar of dat kwalitatief iets te betekenen heeft is irrelevant). Vinyl is de enige drager waarbij je de muziek ziet. Op vinyl is muziek begrensd, omdat je het beginpunt en het eindpunt ziet. De oneindigheid van het digitale mag dan fascinerend en mysterieus zijn, het is zoals alle eeuwigheid gewoon heel erg vervelend.

"He made no order, but showed that our real lives begin when we have been shown that order ends"

- Frank Kermode over Yeats

"His guardian angel
 Has always told him
 What and whom to read next"

- W.H. Auden

Kunst kan de wereld niet redden. Dat is juist. Maar kunst kan wel het individu redden.

Kunnen we nu eindelijk eens van de gedachte afstappen dat iedereen gered kan worden?

Nee, niet iedereen is intelligent genoeg om een diploma te behalen. Nee, er is niet genoeg materiaal op de planeet om ieders individuele nood te lenigen. Nee, er is niet genoeg ruimte om iedereen zijn plekje in de zon te geven. En ja, sommigen maken helemaal niks van hun leven omdat ze niet beter kunnen, of zelfs willen. Sommigen willen zelfs niet gered worden.

"You think you're special? 
 You think you deserve special treatment? 
 Nobody gets special treatment!"

- Villanelle

"Varkens zijn de basis van mijn huidig werk."

Viruswoordvoerder Steven Van Gucht doet de ironiemeter stevig in het rood gaan.

Notities bij een crisis

• We moeten met zijn allen gered worden.
• Ziekte en dood discrimineren niet. Dat is mensenwerk.
• Paniek, angst en chaos waren rond in de priesterlijke gewaden van wetenschap en rede.
• Gezond verstand is eerder vijand dan vriend in noodsituaties.
• Leven is belangrijker dan uitgeven. Doden doen niet aan economie.
• Verveling is de beste vriend van het kapitalisme.
• De verdediging van de orde verbergt zich achter een muur van cijfers.
• Helden bestaan niet.
• Sterven is zodanig een taboe geworden dat men weigert de doden op een correcte manier te registreren. 
• Hoop is een illusie die steeds weer door de feiten wordt ingehaald.

Regeren kan slechts op twee manieren.

De relatie tussen regerende en geregeerde kan zijn fundament vinden in een minstens redelijk open vertrouwensrelatie, waarbij de partijen elkaar wederzijdse toestemming vragen en verlenen, de een om te regeren, de ander om geregeerd te worden. Deze wederzijdse toestemming wordt op gestelde en regelmatige tijdstippen hernieuwd. De geregeerde kan bij elke nieuwe vraag daartoe van de regerende deze het recht ontnemen te regeren. Regerenden en geregeerden hebben dezelfde status en elke geregeerde kan in principe een regerende worden.

De relatie kan andersom gebaseerd zijn op een wederzijds wantrouwen, gefundeerd op het geloof (of op een andere morele wet) dat de regerende de geregeerden tegen elkaar moet beschermen (wegens het hieronder reeds geciteerde en ook hier toepasselijke: "because man is by nature evil, he therefore needs dominion") en dat, bijkomend, de regerende van beide partijen het beste weet hoe men de bescherming van de geregeerden gaat inrichten en organiseren. Het akkoord van de geregeerde is vanuit het standpunt van de regerende a priori verondersteld.

Gemeenzaam ben je geneigd de eerste positie links of liberaal te noemen, de tweede rechts. En dan kom je tot de merkwaardige - niet: onlogische - constatatie dat communisme duidelijk en Stalinisme overduidelijk de tweede positie innemen. 

Hoe contra-intuïtief (en, dat mag ondertussen duidelijk zijn: hoe tragisch ook) is het dan niet vast te stellen dat men, ondanks de altijd weer aanzwellende gezwollen retoriek van de tweede positie, vele malen zoveel discipline, moed en doorzettingskracht (en ook een flinke dosis geluk) nodig heeft om het eerste te doen werken. Daarmee vergeleken is mensen onderdrukken kinderspel.

"How long will social distancing last?"

Zouden ze bij de BBC de schier in het oog spuwende ironie van deze vraag inzien?

Wie de wereld immer enkel vanuit eigen standpunt bekijkt, zal er nooit in slagen vrede te hebben met het leven.

De essentie van de mens, het politieke dier (Aristoteles heeft altijd gelijk!, maar dit terzijde), is dat hij ten alle prijze de dingen - al wat niet politiek dier is - onder controle wil houden. In een crisis als de huidige zal je niemand zien komen vertellen dat de zaken niet ofwel onder controle zijn, ofwel bijna zeker spoedig weerom onder controle zullen zijn.

Dat controle en macht, hoewel subtiel in verschil, in hun effect haast identiek zijn hoef je, hoop ik, het kleinste kind niet uit te leggen.

Misschien is dat wel, bij omkering, de politiek van de toekomst: toegeven dat je de zaken niet onder controle hebt; samen bestaat met de andere dingen in plaats van die steeds weer naar je hand te willen zetten, zelfs als het hier een razendsnel om zich heen grijpende potentieel dodelijke ziekte als de huidige zou betreffen.

Het omgekeerde doen we nu en dat zal er op lange termijn toe leiden dat er behalve mensen op deze planeet niks meer leeft. We zullen de planeet leeg en plat gecontroleerd hebben. En reken maar dat we tegen die tijd de technologie zullen hebben ontwikkeld die maakt dat we dat kunstje op een andere planeet, en later planeten kunnen overdoen. (Dat de mensheid zich niet schaamt: het universum zelf is een feest van verspilling, van zich constant van ontstaan naar entropie bewegende materie en energie)

Dat de mensenmassa in tijden van nood beroep doet op zogenaamde experten en gezagsdragers om de problemen onder controle te krijgen en zich deemoedig neerlegt bij de opgelegde maatregelen (in dit geval, laten we dat niet vergeten, een verbod op basis menselijk gedrag) mag doen besluiten dat de massa politieke dieren steeds weer opnieuw iemand, het maakt als het er echt op aankomt volstrekt niet uit wie, de Leiding willen toevertrouwen ("because man is by nature evil, he therefore needs dominion").

Dat gebeurt uiteraard al op dagelijkse basis door het principe van afvaardiging: iemand wordt aangeduid of verkozen om te spreken voor andere iemand-en en veronderstelt wordt dat deze iemand de wil van alle andere iemand-en vertolkt. Ik alvast zie in welke absurde situatie van constant misverstaan en misverstand (en de daaraan gepaarde onmin, boosheid, woede en razernij) je uiteindelijk wel moet terechtkomen.

De geschiedenis van de mensheid is de geschiedenis van de grote illusie dat we de zaken onder controle hebben, terwijl we de dingen in feite, en dan ternauwernood, onder controle houden.    

Angelsaksische filosofie: een contradictio in adjecto.

Het meest intelligente commentaar ooit op Discogs: "Is het jullie al opgevallen dat Autechre geen muziek meer maakt?"

Mensen die zeggen dat ze "van het volk" zijn, hebben drie woorden nodig om niets te zeggen. Zelfs de zogenaamde elite beweert heden "van het volk" te zijn. Alsof het iets is om zich op te laten voorstaan. De laatste keer dat ik naar buiten gekeken heb, liep het daar nochtans vol met volk.

(Addendum 25 maart: Of hoe de realiteit je altijd weer in de staart bijt. Heden geen volk meer op straat.)

Heeft er al ooit iemand stil gestaan bij de correlatie tussen het immer toenemende publieke belang van voetbal en het ostentatief weer opkomende fascisme?  

Letterlijk alles moet op de schop wegens het Hysterie Eerst!-principe. Op deze wereld hebben door het nieuwe coronavirus 500 mensen het leven gelaten en men bericht erover alsof de halve wereld in brand staat. Slechts een heel klein beetje overdreven. En natuurlijk moeten zowel China als de Verenigde Staten zich weer van hun allerslechtste kant laten zien. Dit China in ruil voor die Verenigde Staten? Geef mijn portie maar aan de hond.  

"Karl Marx once said that the point of the left was to change the world. Now it is to change procedures"

- Nick Cohen 

Uiteindelijk verkies je nog eerder de vermoedelijke leugen boven haast zekere nonsens.