In de handen van een bekwaam maker heeft poëzie aan een enkel woord genoeg. De Grieken begrepen dit al. Hun woord voor maken is hetzelfde als dat voor het poëtische gebaar.

Alleen dat is van enige waarde dat mij doet nadenken over mijn plaats in de wereld.

Het valt op hoe culturele artefacten tegenwoordig verkruimelen terwijl je ervan geniet. Muziek, film, beeldende kunst en literatuur die erop gericht zijn al enkele seconden na hun passage geen spoor meer achter te laten. Alleen nog een algemene inprenting, een vage afdruk, een schaduw, meer willen ze niet kwijt. Als loutere emotionele of methodologische ideolecten willen ze geen doel meer zijn. Eerder laten ze zich gewillig instrumenteel in een continuum inschakelen, dat zich als een spook over, onder en door de werkelijkheid verspreidt. Wat vroeger stijl of stroming was is nu een kortstondig, soms zelfs slechts momentaan, samengaan van gelijke kenmerken, waarbij het aanwenden van werkelijk elk mogelijk instrumentarium geoorloofd is. Op het moment dat je die combinatie een naam geeft, heeft de oorspronkelijke configuratie al opgehouden te bestaan. Flux, combinatoriek en (virtueel) bestaan zijn volledig onvoorspelbaar, als die van een quantum in een deeltjesversneller. En even snel vergeten. Alleen de naamgeving draagt nog bij aan de herinnering.

"They've grown comfortable with their money (...) They genuinely believe they're entitled to it. This conviction gives them a rude health. They glow a little."

- DeLillo, White Noise

"When a population becomes distracted by trivia, when cultural life is redefined as a perpetual round of entertainments, when serious public conversation becomes a form of baby-talk, when, in short, a people become an audience and their public business a vaudeville act, then a nation finds itself at risk; culture-death is a clear possibility."

- Neil Postman